Ο Ότο Ρεχάγκελ, δεν ξεχνά ποτέ την αγαπημένη του Ελλάδα. Ο Γερμανός προπονητής με τον οποίο η Εθνική μας έγραψε χρυσές σελίδες στο Euro 2004, όπου βρεθεί και όπου σταθεί κάτι για Ελλάδα θα έχει να πει.
Ο Ότο Ρεχάγκελ, δεν ξεχνά ποτέ την αγαπημένη του Ελλάδα. Ο Γερμανός προπονητής με τον οποίο η Εθνική μας έγραψε χρυσές σελίδες στο Euro 2004, όπου βρεθεί και όπου σταθεί κάτι για Ελλάδα θα έχει να πει.
Αυτή την φορά -μέσω τηλεοπτικής εκπομπής- ο 86χρονος Ρεχάγκελ τραγούδησε, έστω ως ένα σημείο, τον Εθνικό μας ύμνο με περίσσειο πάθος και μάλιστα με αψεγάδιαστα Ελληνικά. Δείγμα του πόσο δέθηκε με την γαλανόλευκη και πόσο αγάπησε την χώρα μας.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα στον ποδοσφαιρικό διεθνή χώρο κι αναμφίβολα μία ιδιαίτερα αγαπητή φιγούρα για όλους τους Έλληνες! Δείτε τι άλλο είπε στην συνέντευξή του!
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Μόλις ήμουν με κάποιους από τους πρώην παίκτες. Τον Καραγκούνη, τον Φύσσα και τον Δέλλα. Ήπιαμε καφέ και θυμηθήκαμε παλιές αναμνήσεις. Ήμασταν στο σπίτι του Καραγκούνη και θυμηθήκαμε τις αθλητικές αναμνήσεις. Φάγαμε, δεν μπορώ να περιγράψω τι, ήταν άλλα ήταν κρέας. Έδειξα σήμερα μια φωτογραφία, όταν ήμουν στην Ακρόπολη πριν 40 χρόνια. Αν κάποιος μού έλεγε ότι στο μέλλον θα ερχόμουν εδώ και θα γιορτάσω μια τεράστια επιτυχία, θα ήταν κάτι απίστευτο».
Και πρόσθεσε: «Είχα φυσικά ένα βιογραφικό προηγουμένως, με μεγάλες επιτυχίες στη Γερμανία. Ο Ρούντι Φέλερ πρώην παίκτης, όταν πήγα στην Ελλάδα είπε τι κάνω τώρα. Κανείς δεν το πίστευε και έτσι προέκυψε μια ιδιαίτερη κατάσταση. Εγώ πιστεύω στις συγκυρίες. Συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους που βρίσκοντταν στο απόγειο της ζωής του και τους τοποθέτησα έτσι, ώστε να πετύχουν, να εκμεταλλευτούν τις ικανότητές τους με όσο μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα γίνεται. Η υποδοχή στο Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν κάτι ασυνήθιστο. Καταπληκτικό βράδυ. Ήταν γεμάτο, φτάσαμε βράδυ και ήταν όλες οι θέσεις κατειλημμένες, ήμασταν ευτυχισμένοι. Ήμουν και εγώ ευτυχισμένος. Με είχαν επιλέξει και είχα εκπληρώσει τις ελπίδες που ήταν πάνω μου και με γέμιζε χαρά».
Για το αν υπάρχουν σήμερα παίκτες όπως Μαραντόνα και Πελέ: «Ο Μέσι και ο Ρονάλντο. Παλαιότερα υπήρχαν οι Ζιντάν, Πελέ, Μπεκενμπάουερ. Πάντα θα υπάρχουν. Ο καλός Θεός στέλνει τους ανθρώπους στη γη. Με ρώτησαν πότε θα έχουμε ξανά μια τόσο καλή ομάδα. Απάντησα ότι θα έχουμε όταν αποκτήσουμε νέα Μαρία Κάλλας, όμως δεν υπάρχει καμία Μαρία Κάλλας εδώ. Τώρα δεν έχουμε την ομάδα που είχαμε, δηλαδή τους παίκτες. Τα παιδιά που παίζουν τώρα πρέπει να διεκδικήσουν τις ευκαιρίες τους και να το εκμεταλλευτούν».
Για το αν η Εθνική μπορεί τώρα να προκριθεί στο Euro 2024: «Θα σας απαντήσω με ένα απόφθεγμα του Γκαίτε. Έχω μεν ελπίδα, αλλά μου λείπει η πίστη».
Αν θα ήταν προπονητής ακόμα και σήμερα: «Όταν είναι κάνεις προπονητής για πολύ καιρό όπως εγώ, το είπε και ο Κλοπ, ότι δεν υπάρχει πια μεγάλο κίνητρο. Όταν το κάνεις αυτό για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, για μια ολόκληρη ζωή όπως κι εγώ, στην συνέχεια θέλεις να απολαύσεις την ελευθερία σου. Αυτό είναι αλήθεια. Δραστηριοποιούμαι στον κοινωνικό τομέα, είμαι έφορος στην πανεπιστημιακή κλινική, επίσης στο Ίδρυμα του Ζεπ Χέρμπεγκερ που ανήκει στη Γερμανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου. Απονέμω κύπελλα στα πρωταθλήματα ανθρώπων με αναπηρία και στους τυφλούς ποδοσφαιριστές. Ήμουν επίσης δέκα μέρες στο Αφγανιστάν με τους στρατιώτες. Με ρώτησε η κυβέρνηση αν θα ήθελα να τους επισκεφθώ και είπα γιατί όχι. Πήγα λοιπόν στο Μασάι Έλ-Σαρίφ. Χάρηκαν πολύ. Οι νέοι έκαναν το πρωί κάποια πράγματα και το βράδυ παίζαμε λίγο ποδόσφαιρο. Φροντίσαμε να έχουν αλλαγή παραστάσεων. Ήταν όλοι νέοι άνθρωποι. Στεναχωρήθηκα πολύ όταν είδα όλες τις πλακέτες για τους νεαρούς πεσόντες. Ήταν 21, 22, 23 ετών. Ήθελαν να ζήσουν, αλλά έπρεπε να πεθάνουν. Είναι τραγικό».
Για τις εμπειρίες που έχει ζήσει: «Είμαι λίγο μεγαλύτερος από ό,τι φαίνομαι. Και μεγάλωσα μέσα στον πόλεμο, το 1943, 1944, 1945, όταν οι Αμερικανοί βομβάρδισαν το Ρουρ, εκεί που ζούσα. Καταστράφηκαν τα πάντα. Ο κόσμος δεν είχε πια τίποτα, ούτε ψωμί, τίποτα. Είχαμε αρρώστιες. Εκεί όμως μεγάλωσα καταπληκτικά, ανάλογα με τις δυνατότητες που είχαμε. Αυτό έμαθα. Σεβασμό και προσοχή στον άνθρωπο. Ειρήνη στον κόσμο, να προσέχεις τον συνάνθρωπό σου, αυτό το γράφει και η Βίβλος. Η φιλοσοφία μου είναι ότι η ζωή κρατάει 70 ή 80 χρόνια. Αν ήταν καλή αυτό σημαίνει ότι χρειάστηκε σκληρή δουλειά. Γιατί κάνει κανείς πόλεμο; Πετάξτε τα όπλα και δώστε κάτι στους Αφρικανούς (που ζουν στη ζώνη του Ζαΐρ) και δεν έχουν τίποτα, ούτε νερό. Δώστε τα λεφτά εκεί και μην τα δίνετε για άρματα μάχης. Κανονικά οι άνθρωποι που κυβερνούν δεν είναι ανόητοι. Πρέπει να πυροβολεί ο ένας τον άλλο; Μια μέρα θα βρεθείτε ενώπιον του Θεού και θα ρωτήσει τι κάνατε αυτή τη μικρή στιγμή της αιωνιότητας; Θα πείτε ότι ρίχνατε βόμβες ο ένας στο σπίτι του άλλου. Καλά τρελαθήκατε. Όλοι είναι ευφυείς για να πουν, έξω τα όπλα, δώστε στους ανθρώπους να φάνε. Θα μπορούσαμε να ζούμε καλά όλοι».
Αν θα μπορούσε να γίνει το ελληνικό πρωτάθλημα από τα κορυφαία: «Ναι, αν υπάρξουν συγκυρίες. Εγώ πιστεύω στις συγκυρίες, όταν βλέπουμε κάποιους παίκτες να μεγαλώνουν, για παράδειγμα αυτό που σας είπα προηγουμένως, ψάχνουμε τη φωνή, μια Μαρία Κάλλας. Ψάχνουμε μια νέα, αλλά δεν υπάρχει αυτή η φωνή. Ένας Παβαρότι, ένας Πλασίντο Ντομίνγκο. Μετά οι παίκτες της Μπάγερν όπως ο Μπεκενμπάουερ. Υπάρχουν άλλοι καλοί, δεν βγαίνουν όμως νέοι. Υπάρχουν ο Μέσι και ο Μαραντόνα, αλλά δεν υπάρχουν ο επόμενος Μέσι και Μαραντόνα ή ο Μπολτ ο δρομέας».
Για την γνωριμία του με τη Μαρία Κάλλας σε τυχαία πτήση: «Το 1962, έναν χρόνο πριν ξεκινήσει η Bundesliga. Είχα πρόταση από την Χέρτα Βερολίνου. Πετούσα από το Έσεν για το Βερολίνο. Πετούσε μαζί μας η Μαρία Κάλας. Πήγα και της ζήτησα αυτόγραφο. Ήταν κάτι παραπάνω από φιλική, με τα λίγα αγγλικά που μιλούσα. Δεν ήταν ντίβα. Παρακολουθούσα πάντα τι έκανε».
