Μια 68χρονη στο Άμστερνταμ μεταμορφώνει τα 27 τ.μ. του σπιτιού της με καθρέφτες, ψηλά έπιπλα και έξυπνες λύσεις διαρρύθμισης που μεγιστοποιούν τον χώρο.
Σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα 27 τετραγωνικών μέτρων στο ανατολικό Άμστερνταμ, η 68χρονη Κόνι Γκρουτ έχει βρει τον τρόπο να «μεγαλώσει» τον χώρο χωρίς καμία ριζική ανακαίνιση. Με εφευρετικότητα και λίγες έξυπνες αρχιτεκτονικές ιδέες, κατάφερε να αξιοποιήσει κάθε εκατοστό, μετατρέποντας το σπίτι που της παραχωρήθηκε από τη Woningnet σε ένα λειτουργικό και ευχάριστο καταφύγιο.
Όπως αφηγείται στην εφημερίδα Het Parool, στην αρχή είχε αμφιβολίες. Το νέο της σπίτι ήταν μικρότερο όχι μόνο από το προηγούμενο διαμέρισμά της, αλλά ακόμη και από τα υπόλοιπα της ίδιας γειτονιάς. Παρ’ όλα αυτά, η ιδιαίτερη πρόσοψη και η ιστορία του κτιρίου την κέρδισαν – και έτσι αποφάσισε να το τολμήσει.
Από την πρώτη μέρα, στόχος της ήταν να κάνει τον χώρο να δείχνει μεγαλύτερος. Επέλεξε έναν καναπέ-κρεβάτι με άνετο στρώμα, που ανοίγει κάθε βράδυ, ώστε να μην καταλαμβάνει πολύτιμο χώρο κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ένας φίλος της κατασκεύασε μια επιτοίχια ντουλάπα με πολλούς αποθηκευτικούς χώρους, ενώ ένα παλιό κινέζικο ντουλάπι μετατράπηκε σε ολοκληρωμένη γκαρνταρόμπα.
Κοινός παρονομαστής; Τα ψηλά πόδια στα περισσότερα έπιπλα. Αυτή η λεπτομέρεια, όπως εξηγεί η ίδια, δημιουργεί αίσθηση ροής και κάνει το πάτωμα να φαίνεται πιο ανοιχτό.
Η πιο καθοριστική όμως επιλογή της ήταν οι καθρέφτες. Γεμίζοντας επιλεγμένους τοίχους με μεγάλες επιφάνειες, πέτυχε να «διπλασιάσει» οπτικά το βάθος του σπιτιού. «Μπορεί να δείχνει λίγο ματαιόδοξο, αλλά το κάνω αποκλειστικά για το εφέ», λέει γελώντας.
Η Γκρουτ έχει επιλέξει επίσης λίγα αλλά πιο επιβλητικά έπιπλα – όπως μια καρέκλα γραφείου Gispen και μια πολυθρόνα σε στιλ της δεκαετίας του ’20. Θεωρεί πως τα μεγάλα κομμάτια «γεμίζουν» το μάτι και, αντί να κάνουν τον χώρο πιεσμένο, προσδίδουν αρμονία και αίσθηση τάξης.
Παρότι το σπίτι είναι λειτουργικό, δεν προσκαλεί συχνά κόσμο. Αντί γι’ αυτό, προτιμά να οργανώνει γεύματα στην κοινόχρηστη αυλή που μοιράζεται με τους γείτονές της – μια αυλή που, όπως λέει, αποτελεί τον πυρήνα της μικρής κοινότητάς τους. «Έχουμε παγκάκια, τραπέζια, φυτά που φροντίζουμε όλοι μαζί και ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα. Είναι σαν μια μικρή οικογένεια», εξηγεί.
ΤΙ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ
