Τώρα είναι που γίνεται ξεκάθαρο ότι η φαινομενική άνοδος του Εμανουέλ Μακρόν σε παιδί-θαύμα της πολιτικής στη Γαλλία ήταν τελικά θέμα συγκυρίας και μιντιακού προμοταρίσματος, όχι ικανότητας ή πολιτικού ταλέντου. Οι φιλοδοξίες του ήταν μεγάλες και πανευρωπαϊκές. Ο Μακρόν ήθελε να αφήσει το στίγμα του στην Ευρώπη και να εγκαθιδρύσει τη δική του πολιτική κληρονομιά στη Γαλλία. Όμως τώρα κινδυνεύει να χάσει τον τρίτο πρωθυπουργό του μέσα σε έναν χρόνο.
Από τον Βασίλη Γαλούπη
Η πολιτική αστάθεια στη χώρα του, που προκύπτει από δικές του λανθασμένες κινήσεις, έρχεται τη χειρότερη δυνατή στιγμή. Στην Αμερική η επανεκλογή Τραμπ, που έτρεμε η Ευρώπη, είναι γεγονός. Στη Γερμανία η κυβέρνηση κατέρρευσε, με την οικονομία της να τρεκλίζει για πρώτη φορά. Και ο «ηγέτης» Μακρόν προκαλεί τη δεύτερη μεγάλη αποσταθεροποίηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η κυβέρνηση μειοψηφίας με τον Μισέλ Μπαρνιέ, που όρισε ως πρωθυπουργό πριν από τρεις μήνες, βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πτώση. Η μεγάλη πολιτική γκάφα Μακρόν άρχισε το καλοκαίρι. Μετά τη συντριβή του κόμματός του στις ευρωεκλογές, ο Γάλλος πρόεδρος προκήρυξε ξαφνικά πρόωρες βουλευτικές εκλογές, αλλά το στοίχημα δεν του βγήκε, παρά όσα διαφήμιζαν τα συστημικά ΜΜΕ.
Αντίθετα, η τυχοδιωκτική του κίνηση οδήγησε σε μια αιφνιδιαστική νίκη για την αριστερή συμμαχία του Νέου Λαϊκού Μετώπου αλλά και σε μια ενδυναμωμένη Λεπέν, πρακτικά παγιδεύοντας τη γαλλική Βουλή σε αδιέξοδο. Τώρα, Μελανσόν και Λεπέν κατέθεσαν πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ και διαθέτουν την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να ρίξουν την κυβέρνηση.
Ο Μακρόν πρακτικά ξαναβρέθηκε στο ίδιο σημείο που ήταν τον Ιούλιο, όταν εφάρμοσε την καταστροφική του ιδέα για αχρείαστες πρόωρες εκλογές. Τώρα, με το δυτικό σχέδιο για την Ουκρανία να καταρρέει, τη γαλλική οικονομία να σέρνεται και τον Τραμπ να καλπάζει στοχεύοντας πρώτιστα στο δίδυμο Γερμανίας – Γαλλίας, πρέπει επειγόντως να βρει πάλι έναν πρωθυπουργό, αυτή τη φορά ίσως από την Κεντροαριστερά, μήπως και ξεκλέψει έτσι τη στήριξη από την αριστερή συμμαχία. Οι συνθήκες για τον Μακρόν είναι πλέον αντίξοες.
Η αιτία για την πρόταση μομφής ήταν ότι στις 2 Δεκεμβρίου ο Μπαρνιέ επιχείρησε να περάσει το κομμάτι των κοινωνικών δαπανών του Προϋπολογισμού του 2025 παρακάμπτοντας, προκλητικά, την κοινοβουλευτική ψηφοφορία. Πρόκειται για ένα πακέτο αυξήσεων φόρων και περικοπών δαπανών ύψους 60 δισεκατομμυρίων ευρώ με σκοπό να μειωθεί το έλλειμμα.
Αλλά η αποτυχία Μακρόν είναι πολύ πιο ευρεία από την κατάρρευση της τωρινής κυβέρνησης. Η ουσία είναι ότι η στρατηγική του να δημιουργήσει ένα δικής του έμπνευσης τεχνοκρατικό «κέντρο» στη Γαλλία συνετρίβη.
Όλη η πολιτική Μακρόν βασίστηκε πάνω στην ιδέα ότι οι ιδεολογίες στην πολιτική, όπως Αριστερά – Δεξιά, είναι πια ντεμοντέ. Αρα όλοι οι λογικοί πολίτες, κατά τον Μακρόν, θα έπρεπε να ενωθούν σε ένα μετριοπαθές Κέντρο και, όποιος δεν το έκανε, βαφτιζόταν εξτρεμιστής, είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά.
Αυτό ήταν κατά βάση το δόγμα του «μακρονισμού», μια ψευδοτεχνοκρατική προσέγγιση με μότο «Αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι παράλογος». Έτσι κυβέρνησε ο Μακρόν από το 2017 που πρωτοήρθε στην εξουσία, διαλέγοντας κάθε τόσο πολιτικές από τον μπουφέ της Αριστεράς ή της Δεξιάς, ανάλογα με το πώς φυσούσαν ο πολιτικός άνεμος και η οργή των ψηφοφόρων.
